Η λάθος φιλοσοφία της κοινωνίας μας

Η μεγαλύτερη αγωνία και η ύψιστη επιδίωξη κάθε Έλληνα γονέα, προκύπτει μέσα από τα πρότυπα της κτητικότητας και της υπέρ-προστασίας, προσπαθώντας να εξασφαλίσει για το παιδί του μια άνετη ζωή, χωρίς την παραμικρή δυσκολία.
Είναι προφανές όμως, πως κάθε άνθρωπος εξελίσσεται εμπειρικά, μόνο μέσα από τις προσωπικές του αντιξοότητες. Απώτερος σκοπός της ζωής μας στο σώμα είναι η συνεχής εμπειρική εξέλιξη.
Άρα, σε τελική ανάλυση, ασυναίσθητα, κάθε γονέας μέσα από ολιγοψυχία και άγνοια προσπαθεί να σκοτώσει την οποιαδήποτε πιθανότητα εξέλιξης του παιδιού του.
Η επιδίωξη του γονέα θα έπρεπε να εστιάζεται μόνο, στο να εμφυσά στο παιδί του την ύψιστη γνώση «του ποιος πραγματικά είναι». Για να το κάνει όμως αυτό, θα πρέπει πρώτα να γνωρίζει ο ίδιος τη σωστή απάντηση.
 

Οι γονεις,οταν βοηθουν λιγο τα παιδια τους,ουσιαστικα τα βοηθουν πολυ,επειδη τα αφηνουν περιθωρια να αναπτυξουν και τις δικες τους εσωτερικες δυναμεις,που σιγουρα διαθετουν.Στην αντιθετη περιπτωση,δηλαδη οταν τα βοηθουν πολυ,αυτες οι δυναμεις ατονουν και τελικα εκμηδενιζονται.Ο,τιδηποτε δεν χρησιμοποιειται ατονει και αδρανει.Πρεπει να τα βοηθουν να γινουν αυτονομα και αυτοεξυπηρετουμενα και οχι δια βιου να ειναι εξαρτωμενα.