Υπέρμετρη αδικία

Έχασα τους γονείς μου σε νεαρή ηλικία και από τότε νιώθω χαμένη. Η μάνα μου ήταν ο πιο υπέροχος άνθρωπος στον κόσμο. Είχα πολύ δεμένη σχέση μαζί της και σίγουρα δεν θα μπορέσω ποτέ να δημιουργήσω μια παρόμοια σχέση εμπιστοσύνης με κανέναν. Βιώνω μέσα μου μια υπέρμετρη αδικία. Αν και επαγγελματικά τα καταφέρνω, εντούτοις οι προσωπικές μου σκέψεις ασθενούν. Τρέμω στην ιδέα να δημιουργήσω μια σχέση εξάρτησης με κάποιον σε έναν κόσμο τόσο αβέβαιο. Με πονά πολύ η απώλεια!!!

Σίγουρα η απώλεια των γονιών μας πονά και μάλιστα όταν αυτό συμβαίνει σε νεαρή ηλικία είναι μια απελπιστική εμπειρία. Οι γονείς είναι οι αντιπρόσωποι του Θεού για μας στο σώμα. Όταν αποχωρούν από δίπλα μας, το εγώ μας υποφέρει πολύ. Νιώθει την εγκατάλειψη. Την αδικία. Την ανασφάλεια. Το φόβο. Έχεις λοιπόν πολύ δίκιο με τον τρόπο που νιώθεις. Όμω,ς αν θέλεις να βιώσεις την ευτυχία στην καθημερινότητα σου, πρέπει να φύγεις από το εγώ σου και να πας στην ψυχή σου. Εκεί υπάρχουν όλες οι απαντήσεις. Εκεί κρύβεται όλη η αλήθεια σου. Είσαι ένα αυτούσιο και αιώνιο κομμάτι Θεού, όπως είναι και οι γονείς σου. Κανείς δεν αποχωρεί από το σώμα του χωρίς να το έχει αποφασίσει ο ίδιος σε επίπεδο νου ψυχής. Οι γονείς σου είναι πολύ ζωντανοί (δεν υπάρχει θάνατος - η ζωή δεν πεθαίνει) και βρίσκονται πάντα μαζί σου. Για να νιώσεις την παρουσία τους, πρέπει να πιστέψεις πρώτα τις αλήθειες της ψυχής σου. Υπάρχει ένα χρήσιμο βιντεάκι στο Forum αυτό (θάνατος = Ζωή), που θα σου αρέσει πολύ. Επίσης το βιβλίο: Συμπαντικές λύσεις έχει παρόμοιες εμπειρίες σαν τη δική σου.
Σχέση δεν σημαίνει εξάρτηση από την υλική υπόσταση κάποιου. Καμία εξάρτηση. Ούτε από το δικό μας σώμα. Η μόνη εξάρτηση που δεν πονά, είναι με την ψυχή μας. Αυτή μας ακολουθεί αιωνίως.

Είναι πολύ ενθαρρυντικά αυτά που λέτε.Η απώλεια της μαμάς όμως πονάει και πονάει υπέρμετρα.....ειδικά όταν αυτή έρχεται ξαφνικά.....Η καρδιά μου αιμορραγεί,προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου,αλλά δεν τα καταφέρνω.Δεν μπορώ να δεχτώ ότι από μια κακιά στιγμή δε θα ξαναδώ το στήριγμα της ζωής μου,τον άνθρωπό μου,αυτή που μου έδωσε ζωή και μου έδινε καθημερινά,την κολώνα της οικογένειάς μου,τη μανούλα μου.....όλα τα δέχομαι,αυτά που υποστηρίζετε και με παρηγορούν,ήταν πολύ βοηθητική η συνάντηση μαζί σας Κ. Λευτέρη,η μεγάλη αυτή όμως αλλαγή,να φύγει ο ένας σου γονιός,νέος που είχες όνειρα ακόμα μαζί του,γιατί αγαπούσαμε τη ζωή,είναι ξερίζωμα καρδιάς,ισόβιος θάνατος ενώ είσαι ζωντανός........